| Darkplace, a place with poetry and history |
| | home |
 |
| De normtijden |
Waar wij ook gaan of staan, ze zullen ons altijd achtervolgen,
en we reageren zoals gewoon ook immer boos en verbolgen.
Als ze weer beginnen over de normtijd, de minuut of de seconde eraf,
de mensen gaan het weer ervaren als een verwijt, misschien een straf.
Maar laten we een ding nou niet zo snel vergeten, en toch bedenken,
in de hemel is geen verschil, men bedient daar niet op hun wenken.
Daarom laten we het maar weer doen. met veel kreunen en zuchten,
en eens niet proberen weer te verdwijnen en te vluchten.
Op deze aarde komen we er ook wel weer uit met de managementswensen,
men realiseert zich vroeg of laat toch wel, ja er zijn ook grenzen.
Niemand moet zich vooral aangesproken voelen of ergens van beticht,
we komen er wel achter, als we voor de realiteit zijn gezwicht.
Dit is een sober kort gedicht van een gewone assemblagejongen,
meestal doet hij gewoon, maar soms maakt hij rare sprongen.
Dan wordt hij opstandig en raakt pardoes over zijn toeren,
van die snelle rondvliegende bouten en roestvrijstalen moeren.
NextBack