| Darkplace, a place with poetry and history |
| | home |
 |
| De herinneringen |
Eerlijk en verbeten voerde zij haar verloren strijd, gewoon te winnen was voor haar een onmogelijkheid.
Daarom wil ik je niet vergeten en ontwijken,
moge dat uit dit schrijven aan jou blijken.
Bedroefd fluistert zij een naam, het is bijna niet te verstaan zo zacht,
ze is eenzaam, nooit gekend en zeker niet meer door iemand verwacht.
Het leven gaf haar ooit liefde en hoop, die illusie is voor altijd voorbij,
in het verleden maakte iemand haar gelukkig, toen was ze ook nog blij.
De herinneringen maken haar zwak en roepen de tranen op van verdriet,
eens zal het slijten, zijn de harde tijden weg, en zij het verlangen ziet.
Dat onbedwingbare verlangen van geborgenheid, een spoor van echte aandacht,
ze zal het overwinnen en terugkrijgen wat ze wil, heel onverwacht.
Ergens in het onbekende staat iemand zonder het te weten voor je klaar,
toch zal hij op je wachten, ik vertel het en het is altijd waar.
NextBack