| Darkplace, a place with poetry and history |
 Strijd en geborgenheid |
| Roemloos dwalen |
 |
| Hoffelijkheid |
Dat jij geen manieren had, wisten we al heel lang,
maar die griezelige vraatzucht, wat een ongelooflijke drang.
Van huis naar het werk gaan, voor jou vakt er verder niks te beleven,
ons laat je op de parkeerplaats achter, van ontzetting staan we te beven.
Razend wordt ik onderhand als ik jou in je wagen zie stappen,
die meid naast je staat naar de donkere lucht te happen.
Want altijd stap jij in dat ding zonder voor haar de deur open te maken,
wel hoor ik de versleten vering onder jouw gewicht protesterend kraken.
En als je dan eindelijk die dikke tank achter het stuur hebt weggepropt,
staat dat meisje nog altijd buiten, uiteraard inmiddels nat, die lieve dot.
Samen rijden jullie dan eindelijk weg naar dat met hypotheek belaste huis,
en als je bent gearriveerd, vliegt je vette pens naar de alom bekende buis.
En de hele avond lig je te vreten en te zuipen tot je eindelijk bezwijkt,
en bij het naar bed gaan, meen je ook dat je dan wel wat extra's krijgt.
Nou, ik kan nu onderhand wel begrijpen dat een vrouw haar man vermoordt,
na een lange dag, waarin je haar meerdere malen de grond hebt ingeboord.