| Darkplace, a place with poetry and history |
 Darkplace voorwoord |
| Frivole Echtenraayer |
 |
| Sarajevo |
Opeens was er dat beeld om nooit te vergeten in ons netvlies gebrand,
een kind werd meedogenloos weggerukt uit de vertrouwde moederhand.
Hij mocht niet opgroeien, niet alles in het leven zien en verkennen,
maar de diverse ministers zullen dit waarschijnlijk toch nooit erkennen.
Hard rukt in het land de gure wind de bladeren van de gekwetste bomen,
ze denken terug aan de zomer, met alle mensen die nog deden aan dromen.
In Sarajevo en in de hoge bergen kon je ze horen praten en vooral hopen,
maar de gemeenschap liet ook toen niks van zich horen, ze werden bedrogen.
De schutters hoog in de flats verborgen en altijd voor schieten klaar,
ja, ook in 1994, geloof het toch, het is jammer genoeg waar.
De media liet het ook zien, een leven weggerukt, onbedorven en groen,
wederom een dikke smet op ons denken en vooral op het Navo blazoen.
Pril waren steeds de vredesakkoorden, gemaakt door dolende heren,
en als dan de kanonnen toch begonnen, gingen ze het opnieuw proberen.
Conferentie na conferentie werd steeds toch maar pardoes gestart,
maar voor de soldaten aan het front werd het elke winter keihard.
En die hoge militairen en hun achterlijke leiders roepen "hand in hand"
doch iedereen die nadenkt weet, we staken de kop in het oorlogszand.
En iedereen is nu tevreden, een vredesakkoord is voorzichtig bereikt,
maar de bevolking ziet dodenakkers, zover als het oog reikt.
Misschien hadden we dit kunnen voorkomen met eerder militair ingrijpen,
nu is het te laat, de mensen daar zullen het woord eenheid nooit begrijpen.